Grijs, wit en zwart verzuim
In elke organisatie komt grijs, wit en zwart verzuim voor. Hoe groot het aandeel van ieder van die soort is, is in grote mate afhankelijk van wat je er als organisatie aan doet. In onderstaande grafiek kunt u zien hoe die verdeling (gekeken naar het aantal meldingen) eruit ziet voor een organisatie die geen specifiek verzuimbeleid heeft en er niet bovenop zit.
Zwart verzuim
Daar kunnen we heel simpel in zijn: de mensen die zwart verzuimen (ook als is dat maar een enkele keer) moeten hard aangepakt worden. Het zijn fraudeurs/oplichters en die moet je zo snel mogelijk kwijt. Eenmaal een officiële waarschuwing zou kunnen. Daarna misschien nog een, maar gekoppeld aan een loonsanctie en daarna is het afscheid nemen.
Niet alleen omdat je geen fraudeurs in je organisatie wil, maar ook omdat dit soort gedrag makkelijk gekopieerd wordt door anderen, omdat het kennelijk toch niet echt bestraft wordt.
Onder zwart verzuim versta ik: zowel degene die zich ziek meldt en niets mankeert als diegene die zich bewust niet aan afspraken in het reglement houdt, zich aan controle onttrekt of zonder geldige reden niet op afspraken verschijnt.
Wit verzuim
Ook daar kunnen we relatief kort over zijn. In de regel is dit niet te voorkomen, behalve soms door arbeids-omstandigheden te verbeteren. Wel kunnen we hier de doorlooptijd beïnvloeden door: goede begeleiding, inzetten 'eigen' interventies en in een vroeg stadium interveniëren.
Dit zijn de mensen die inderdaad niet in staat zijn om te komen werken.
Grijs verzuim
Inderdaad er is met deze mensen wel wat aan de hand. Als ze naar de dokter gaan zal deze wel zeggen dat ze 'ziek' zijn, maar zijn ze ook ongeschikt om hun werk te doen? Dat is op zijn minst twijfelachtig. Mogelijk kunnen ze hun eigen werk wel doen, maar wel aangepast werk.
Wie bepaalt eigenlijk of deze mensen weer aan het werk kunnen? De huisarts of behandelend specialist? Nee, die bepaalt hooguit of ze ziek zijn. De bedrijfsarts? Nee, die geeft alleen een medisch professioneel advies. De betrokkene zelf? Dat zou een mooie boel worden.
Nee, de organisatie ofwel de leidinggevende bepaalt dat. Die weet, van de betrokkene zelf of een arts, wat de beperkingen zijn. Hij kent het werk door en door en kan dus als geen ander beoordelen of dat werk met die beperkingen uit te voeren is. Als daar discusssie over blijft kan UWV in 'second opinion' een uitspraak doen.
Het niet aan het werk gaan ondanks daartoe gesommeerd, dient per direct consquenties te hebben, bij voorkeur in het inkomen. Let op de wet biedt die mogelijkheid.